ڏڪار ۾ ٿر جي مٽي به رلي وڃي ٿي
سنڌي[ترميميو]
اُچارُ[ترميميو]
بُڻڀياسُ[ترميميو]
سنڌي چوڻي[ترميميو]
ٿر جي ڏڪار جي ڪيفيت به هڪ عجيب دردناڪ ڪيفيت آهي. ٿر ۾ جڏهن ڏڪار اچي ٿو ته حالتن کي منهن ڏيڻ لاءِ مالوند ماڻهو پنهنجو مال ڪاهي، بيراج علائقن ڏانهن روانا ٿين ٿا . ڪيترا ئي ماڻهو مزدوري لاءِ پنهنجا اباڻا ڪک ڇڏي، نڪري پون ٿا، اهو لڏپلاڻ وارو عرصو وڇوڙن جي درد جو عرصو هوندو آهي. انهي دوران جيڪڏهن ڪنهنجو موت ٿي ويندو آهي ، ته انهي کي اتي ئي دفن ڪيو ويندو آهي. ٿر ۾ ماڻهن جي جذباتي ڪيفيتن ۾ اها ڳالهه به هوندي آهي ته ، مرڻ بعد به قبرستان ۾ پنهنجي پيارن جي ڀر ۾ دفن ٿجي ۽ وڏڙن جي هڏن سان هڏ گڏجن. اهو رشتن جي ڳانڍاپي سان جذباتي لڳاءَ سنڌ جي قديم مضبوط سماجي شرستي جو اهڃاڻ آهي. پوءِ جڏهن ڏڪار جي وڇوڙي ۾ اباڻن ڪکن کان پري ڪنهنجو مڙهه دفن ٿيندو آهي ته، اهو سور جيئرن کي سڄي ڄمار نه وسرندو آهي. انهي لاءِ ٿر ۾ انهي سموري درد جي ترجماني ڪندي هي پهاڪو انهي درد جي عڪاسي هن چوڻي ۾ ٿيل آهي ته، ڏڪار ۾ ٿر جي مٽيءَ به رلي وڃي ٿي. [1] [2]
لاڳاپيل لفظ ۽ اصطلاح[ترميميو]
ڏسندا[ترميميو]
حوالا