ٽُٽَڻُ

Wiktionary طرفان

سنڌي[ترميميو]

اُچارُ[ترميميو]

بُڻڀياسُ[ترميميو]

فعل (اَڻ ٽرانزيٽِوِ)[ترميميو]

زمان ماضي (ٽُٽو يا ٽُٽِي پيو) زمان مستقبل (ٽُٽَندو يا ٽُٽِي پَوَندو)

  1. ٻِن حصن ۾ (جسماني طور يعني طبعاً يا منتقاً) وراھجڻ، تسلسل ختم ٿيڻ، سلسلو منقتع ٿيڻ
    رسي پاڻِيءَ ۾ ڳرندي رھي ۽ نيٺ ٽُٽِي پئي.
    سڳا اڃا ڇڪي ٻڌبا ته ٽُٽِي پوندا.
    سن 1971ع ۾ پاڪستان ٽٽو ۽ بنگلاديش جو ملڪ وجود ۾ آيو.
  2. ختم ٿيڻ، باقي نه رھڻ
    اسلم جو رشتو ٽُٽِي پيو.


پڻ ڏسندا[ترميميو]

  1. ڀِڄَڻُ
  2. ڀَڃَڻُ
  3. ٽوڙڻُ
  4. ٽوڙائڻُ
  5. وراهجڻ

لاڳاپيل لفظ ۽ اصطلاح[ترميميو]

  1. دِل ٽُٽَڻُ