وَرَ سُکي ته جڳُ سُکِي، وَرَ ڏُکي ته جڳَ ڏکي

سنڌي

بُڻڀياسُ

پهاڪو

وَر سُهاڳڻيون، جن کي مُڙسن جو پيار سُکَ ۽ خوشيون ملي ٿيون وڃن ته ڄڻ کين جڳ جهان جون خوشيون ملي ٿيون وڃن، پر جن عورتن کي مڙسن جو پيار نٿو ملي انهن لاءِ جڳ جهان جون خوشيون به بيڪار ۽ تِڇ آهن. مثال: ”سڀاڻ پوندو سيءُ، ڏڪنديون ڏهاڳڻيون، پاسي جنين پِي، ولهه نه ويهجي تن جي .“ ()