راجا رٺو ته گهوريو . پر مند نه رسي مينهن جي
سنڌي[ترميميو]
اُچارُ[ترميميو]
بُڻڀياسُ[ترميميو]
پهاڪو[ترميميو]
انساني زندگي به مندن ۽ موسمن جي محتاج آهي، خاص طور تي سنڌ جي ٿر جي واسين جي جياپي جو سڄو دارومدار وسڪاري تي آهي. ٻين ملڪن جي ڀيٽ ۾، سنڌ ۾ مينهن ڏاڍو گهٽ پوي ٿو. تنهنڪري جڏهن به برسات جي مند اچي ٿي ته گهڻو ڪري خوشين جا جهول ڀري اچي ٿي، ان جي ابتڙ برسات جي مند جو روسامون اهنجن ۽ مصيبتن جي دور جو نالو آهي. تنهنڪري ٿري برسات جي مند جي اچڻ جو ڏاڍو انتظار ڪندا آهن. ڇو ته سندن زندگي ۾ رڳو برسات جي مند ئي رنگ ڀري سگهندي آهي، اهڙا رنگ ڀرڻ جي طاقت ڪنهن به بادشاه ۾ به ڪو نه آهي. انهي ڪري ٿر جا ماڻهو ڪنهن بادشاه جي رسڻ کي ته برداشت ڪري سگهن ٿا، پر اهي برسات جي رسڻ کي برداشت نٿا ڪري سگهن. انهي ڪري ئي ٿر ۾ هي پهاڪو عام آهي ته ، راجا رٺو ته گهوريو، پر مند نه رسي مينهن جي. [1]
